Σε κάποιους αρέσει να ξέρουν κάποιους άλλους
νομίζοντας οτι αυτοί έχουν βρεί το μυστικό
ή ότι μπορούν δίπλα τους να ανθίσουν.
Βέβαια , όταν το πράγμα αρχίζει και βαθαίνει
αλλάζουν αμέσως κουβέντα ή θυμούνται
να κάνουν κάτι ξαφνικά που το είχαν  ξεχάσει.
Προτιμώ  λοιπόν τα καθίκια, που έχουν ένα είδος αγνότητας
αφού δεν θέλουν να σε πάρουν βίαια με το μέρος τους,
απο τους πολύ χαλαρούς και καλούς , που είναι σύμφωνοι
μαζί σου , μέχρι να δούν ότι ο δρόμος, είναι κάτι τελείως μοναχικό.
Γι αυτό και φεύγω στα πολλά λόγια , γι αυτό όταν ακούω
πολλές ιδέες μαζεμένες
 αρχίζω και σκέφτομαι τις πιο σκληρές τσόντες.