Κάθε χωριό, σαν καλό καβούκι , προσφέρει στους επισκέπτες
το ξυνισμένο κρασί  των εγκαινίων
με τις αμήχανες γκριμάτσες να  ποζάρουν στις κάμερες
σκεπτόμενοι μπούφοι ανάμεσα σε γλυπτά και οθόνες
με παράθυρα κλειστά  με φώτα ψυχρά
και έξω ο κόσμος να τρέχει με φουσκωμένα πνευμόνια
να ζήσει κι άλλο ,να αγαπήσει κι άλλο ,να κοιτάξει μόνος του
κι οχι απο απόψεις και θεωρίες , απο πλήθος αγγείων
που δύσκολα αιματώνονται  απο οδηγούς με λερωμένα
καθίσματα  και απο ειδικούς που θα μας κρατήσουν
υγιείς με το ζόρι και πάντα χαρούμενους με τα καινούργια
μοντέλα πτυσσόμενης σαγιονάρας και των καινούργιων
μέτρων μιας απρόσωπης εταιρίας που μας ντύνει ελαφρια
με το ζόρι  σε εποχή γεμάτη καταιγίδες και αποχωρισμούς.