Τρέχεις, ντύνεσαι
κάνεις τον βαρύ μπρόστά
στον καθρέφτη
ανεβαίνεις σε βράχια
πηδάς και φτύνεις
στα μούτρα την μελαγχολία
όταν είναι ζεστά γύρω σου.
Τα ίδια  κορίτσια απο το σχολείο
που μεγάλωσαν και  σαν γυναίκες καπνίζουν
κοιτώντας απο το παράθυρο
το ποτάμι που αρχίζει να τρέχει μόλις
ανοίγουμε τα μάτια κάθε πρωί.
Μαζί τους μόνο αντέχεις τα χειρουργεία της ζωής σου
χωρίς το αναισθητικό.
Φοράμε πανοπλίες και σκοτώνουμε ολόκληρους
μήνες περιμένοντας να γυρίσουμε σε ενα σπίτι
στη μέση του χειμώνα.
Κι αυτές φωτισμένες απο φανάρια και φωτιές
σαν καράβια νυχτερινά δροσίζουν με τα φρούτα τους
τα πιο άγονα νησιά.