Κατηφορίζεις
προς την σπηλιά
που κρύβεσαι
όποτε βρέχει
αλλά στην διαδρομή
βλέπεις ενα κορίτσι με φακίδες
να γλείφει ενα ροζ παγωτάκι
και καταλαβαίνεις οτι ο κόσμος
δεν ανήκει σε κανέναν ηλίθιο όπως εσύ
που θές να τον παγιδέψεις με τις θεωρίες σου.
Τα κορίτσια έχουν πάντα τον τρόπο
να δροσίζουν τα αυτιά μας
με την ιδιότροπη ησυχία τους
με την αμηχανια τους
μπροστά στην θρησκευτική καταγωγή τους
που την τρυπάνε σαν τον δράκο του παραμυθιού
με σκουλαρίκια στα χείλη και τις ρώγες τους μήπως
και καταφέρουν να ξεκάνουν τα γονίδια
που τις φοβίζουν να κοιμούνται ισάξια
με εξίσου πληγωμένους πολεμιστές
στα υγρά δωμάτια της μεγάλης πόλης.