Tuesday 8 April 2014

Η σκόνη απο την Άφρικα
κάθεται απαλά επάνω στα αυτοκίνητα
που έπνιξαν μια ολόκληρη πόλη
που μια ολόκληρη γενιά κατάργησαν
την ανάγκασαν να ξυπνάει στο παιδικό της
δωμάτιο με τηλεόραση στη διαπασών
την έκαναν να μπουσουλάει προς τον έρωτα
απελπισμένη μέσα στα μπάρ να συνηθίσει
το σκληρό τζίν χωρίς όμως το φλέγμα που το
συμπληρώνει , τα κλειστά τηλέφωνα
την άνεση  της υπαλληλικής φωλιάς
με τα  μάτια κλειστά στο απόγευμα.
Η Άφρικα μακρινή  μεταφέρει με την σκόνη
της τα σκουριασμένα τουφέκια των κυνηγών
τα αραχνιασμένα κεφάλια των ρινόκερων
στις αποθήκες απο Σουηδικό ξύλο
την ζέστη χωρίς αυτόματο πωλητή στα 50 μέτρα
σαν εκπομπή να σε παίρνει ο ύπνος και να μπλέκεται
στα όνειρά σου η υπόσχεση που έδωσες μικρός στο δέντρο
σε κάποιο μέρος που έχει το όνομα που του αξίζει.
Μια γυναίκα που κάθεται σκεπτική θα αρκούσε
να γινόταν ο μεγαλύτερος πόλεμος για να γελάσει πάλι
αν καταλάβαινες λίγο και δεν σε ένοιαζε μόνο το πάχος
της μαρμελάδας επάνω στο κλεμμένο ψωμί σου.